Tükenmişlik

Yanlız değilsin merak etme kızım 33 günlük ve ben bu 33 gün içerisinde 1 güldüysem 5 ağladım çok şükür eşim ve ailesi iyi ama eşim hergün çalışıyor sadece iki gün evde kalıyor yardım ediyor çok şükür gurbetteyim ailem başka şehirde inanın çok zor ben çok iyi anlıyorum sizi bazen bunalıyo insan

Hepimiz geçiyoruz aynı yollardan. Bizimde uyku düzenimiz sarpa sardı bu aralar uykusuzluk, yorgunluk, ev işleri derken sorumluluklarımızın altında eziliyoruz. Eşim yardımcı olmaya çalışıyor ama pek becerdigini söyleyemem:) uyanıkken bende ağlamayan bebek eşimde sürekli ağlıyor ve duşa bile zor giriyorum. Annemden destek almaya çalışıyorum ama dediğim gibi bebeğim huysuzlanıyor ve isteselerde destek olamıyorlar. Tek yapmamız gereken o minik el ve ekşi kokulu ayakların tadını çıkarmak uyuyunca istemesen bile kalk kendinle ilgilen veyahut sana ne iyi geliyorsa onu yap kendinde değişim göreceksindir (umarım). Bana temizlik yapmak iyi geliyor ben o yüzden temizlik yapıyorum sen de ne yapınca iyi hissediyorsan onu yap. Bu süreç geçici ve nasıl geçtiğine sen bile inanamayacaksın🫶🏼

Benim bebeğim de 5.5 aylık ve ben de tamanen aynı durumdayım. Annem destek oluyor fakat asla yetmiyor gibi hissediyorum babası baksın istiyorum o da sınava hazırlanıyor yakın zamanda tusa girecek. Sabretmeye çalışıyorum ama tükendim eski özgürlüğümü rahatligimi uykumu çok özlüyorum bebeğim ne gündüz ne gece asla uyumuyor inanılmaz öfkeleniyorum ağladığı zaman. Sonra da ben ağlıyorum yetersiz olduğumu düşünüp. Nasıl olacak bilmiyorum

o kadar haklısınız ki. vakit bulsam da kendim için bi şey yapamıyorum demişsiniz, size önerim imkan varsa bebeğiniz güvendeyse, gerekirse kendinizi zorlayıp giyinip dışarı çıkın. bana çok iyi geliyor her çıktığımda 1 saat bile olsa daha pozitif bir şekilde dönüyorum kızımın yanına. eşinizin destek vermemesi çok zor bir durum. eğer bu durumda yalnızsanız kendinizi sadece siz düşünebilirsiniz. kendinizi düşünmüyorsanız da çocuğunuzun iyiliği için kendinizi önceliklendirmeye çalışın. ne sıklıkta çıkabilirsiniz bilmiyorum ama ara sıra da olsa işe yarar diye umuyorum. bebeğinizi ailenize emanet ettiğinizde bir sorun yaşamadıkça sonraki seferlerde daha kolay ayrılabilirsiniz, bende öyle olmuştu. şimdi kızım 1 yaşında tünelin ucunda ışık var, daha iyiye gidecek her şey, çocuğunuzla da dışarı çıkabilmeye başlayacaksınız. kolaylık güç ve sabır diliyorum 🙏🏻

Mutlaka bu konuyu eşinizle konuşun. Bende sizin gibiydim ben dışında kimsede kalsın istemezdim bebeğim 1 sene boyunca böyle devam etti(kolik bir bebekti) ama daha sonra eşime ve bebeğime tahammül edememeye başladım. Bi kaç saat de olsa kendinize vakti ayırın kendinizle kalın. Eşinizle aktivite yapın mutlaka ben gurbetteyim yapamadım o ayrı. Bunları yapmadığınız takdir de içsel çöküntü bunalım tahammülsüzlük çok ilerliyor ve sorunlar çok fazla büyüyor. Bu süreçte bebekte çok etkileniyor. Dilerim çok daha iyi hissedersiniz.

Merhaba Büşra Hanım, yalnız değilsiniz lütfen üzülmeyin. Kızım şu an 8 aylık, doğduğunda hiç yardım almak istemedim, ilk başlarda çok iyiydim fakat zaman geçtikçe çok yoruldum ve kendimi çok yalnız hissetmeye başladım, içime kapandım, sinirlerim bozuldu durduk yerde ağlamaya başlıyordum. Bebeğim de benim mutsuzluğumu seziyor iyice huzursuzlaşıyordu. Eşim işe gidip geldiği için durumu asla anlamıyordu zaten bir erkeğin böyle bir durumu anlaması oldukça zor. Daha sonra çevremden yardım aldım, bebeğimden ayrılmak istemedim ilk başlarda fakat çok iyi geldi. Ev alışverişini kendim yapmaya, arkadaşlarımla kahve içmek için dışarı çıkmaya başladım. Yanlış anlamayın fakat size verebileceğim tek tavsiye ne yapmaktan hoşlanıyorsanız yapmaya çalışın, kendinizle vakit geçirin, bakım yapmak, sevdiğiniz bir yemeği yemek, uzun bir duş yapmak bile olabilir bu. Çünkü siz iyiyseniz bebeğiniz de iyi olacak. Siz sakin ve mutlu olursanız bebeğiniz de rahat olacak. Olabildiğince yardım almaya çalışın ve dış dünyaya karışın. Dilerim yazdıklarım bir nebze olsun yardımcı olur, en kısa zamanda daha iyi hissetmenizi diliyorum.

Ben de bu kervana dahilim. 2.5 aylık bebeğim. Gurbetteyim. Eşimin ailesi destek oluyor. Sağolsun her hafta gelir ütü vs yapar ama son zamanlarda benim de aynaya bakasım bile gelmiyor. Bikaç gündür de kendimi bu miniğin Bidaha 70. Günü olmayacak vs gibi telkinler ile eyliyorum. Ben ne kadar stresli ve mutsuzsam bebeğim de o kadar gergin oluyor. Durumu çözmeye çalışıyorum ama zor oluyor. Uykusuzluk, beden yorgunluğu yine geçiyor ama mental yorgunluk daha bi zor oluyor. Kendime bakım yapmaya çalışıyorum. İçten gelmese de bitirince en azından bi rahatlama geliyor. En kısa zamanda bu durumdan çıkarız inşallah 🙏🏼🙏🏼 canım anneler hepimiz çocuklarımız için gayet yeterliyiz. Mutlu anne mutlu bebek, rahat anne rahat bebek mottosuna adapte olmaya çalışıyorum. Sağlıcakla kalın 💕

Yatarak emzirmeyi ve o şekilde uyumayı denediniz mi? Co-sleeper deniyor , bebeğiniz saat başı uyandığı için gece boyu memenizde kalıyor siz de uyuyorsunuz; ya da uyku eğitimi alabilirsiniz ayınız uygun gözüküyor

Kızlar o kadar benziyoruz ki nasıl diyorum ya aynı hayatları mı yaşıyoruz. Çok pozitif bir hamilelik ve doğum süreci geçirmeme rağmen doğumdan sonra malesef hiç ihtimal vermediğim o lohusa depresyonuna girdim ve inanın hiç kolay olmadı içten içe bazen iyi bazen aşırı kötü zamanlar yaşadım ve bunu atlatmam 1 yılımı aldı. Şuan kızım 20 aylık şükürler olsun evet bazı zorluklar bitiyor yerine yenileri geliyor belki büyüme sancıları, ataklar ama dönüp diyorum ki o aklımdan geçenleri nasıl geçirmişim neler yaşamışım. Geçiyo kızlar tünelin sonunda ışık elbette var. Kendinize gereksiz yüklenmeyin. Hepimiz elimizden gelenin fazlasını veriyoruz evlatlarımıza. Önemli olan bunu yaparken kendimizi eksiltmemekmiş çok sonra anladım. Bebeğin psikolojisi anneye bağlı. Sen varsan var senin gözlerine bakan bir çift göz. Lütfen destek alın alabildiğiniz kadar. Kendinize bir kahvelik vakit ayırın. Oturun saçlarınızı tarayın uzunca okşayın kendinize şevkat gösterin nolur. Ve eşlerinizden göstermesini isteyin. Evet erkekler istemeden söylemeden bazı şeyleri anlamıyolar malesef açık olun. Kendinize çok iyi bakın canım anneler🤍

Mental yorgunluk artık beden yorgunluğuna dönmeye başladı. Vücudum ruhumu taşıyamıyor sanki artık bacaklarım bile halsiz. Deliksiz uyusam dinlecekmişim gibi ama dinlenemeyeceğimi de biliyorum. Herkesin aynı şeyleri yaşamış olması beni rahatlatmak şöyle dursun çok daha yaralayıp üzüyor aslında.. Ama kadın olmanın mı anne olmanın mı güzel yanı bilmem herkes kendi kalbi kırıkken bile başka kalplere merhem olmaya çalışıyor. Geçeceğini bildiğim bi süreç nasıl geçeceğini bilmesem de geçecek elbet. Ortak önerinizle kendime vakit ayırmaya zorlayacağım kendimi. İyi ki varsınız sadece doğurduğuna değil kendi gibi olan herkese de yetişmeye çalışan canım anneler.. 🥲

Durumunuzla alakalı literatür çalışmaları bile var süper anne sendromu deniyor. Çocukla ilgili her şeyi bizim daha iyi yapabileceğimizi, diğer tüm yakınların desteğinin sanki bizim kadar iyi olamayacağını düşünüyoruz. Bu sebeple çevreden yardımı isteyemiyoruz. Oysaki tükenmiş bir annedense belirli zamanlarda çocuklarımızın yakınları ile vakit geçirmesi hem çocuğumuza hem de bize iyi gelecektir. Yardım istemekten gocunmayın lütfen. Ha bunları söylüyorum ama ben de sizden farklı değilim en yakınlarımdan bile bir şey istemeyi gerekli görmüyorum çoğu zaman. Ama şunu da unutmamak lazım kızımız ya da oğlumuz bizim evlatlarımızsa onlar da teyze anneanne ya da babaanne. Biraz alan açmak gerek kendimize yoksa çocuklarımızı büyütürken her birimizin psikolojisi bozulması kaçınılmaz olacak

Büşra Hanım. Herkes kendine vakit ayır diyor ama o sorunları maskeliyor sadece. Ve bebeğinden ayrı vakit geçirecek isende insan kendini garip boşlukta ve suçlu hissediyor. Benim önerim bebeğin ile yine sen ilgilen sev oyna vakit geçir. Sonra ablan ve annen devreye girsin sen ne zaman onlara verirsen. Onun dışında sakın bebeğini onlara verip birde ev işlerine dalma madem yardıma gelecek birileri var ev islerinden baslasinlar yardıma. Ne şartlarda nasıl karar verdiniz çocuk yapmaya bilmiyorum ama eğer eşiniz ile normal bir evlilik ve normal şartlarda yaptı iseniz,( normal diye belirtim özel nedenler olabilir) sizi öfkeye sevk eden tek şey eşiniz siz herseyinizi verirken o ortada yok. O da baba oldu nasıl siz hayatiniza devam edemiyor iseniz o da etmeyecek. İşe gidip gelecek ve elinden geldiği kadar size yardım edecek, bebeğe bakacak. Eşinizi karşınıza alın ne kadar yanlız ve yorgun hissetiginizi ona anlatın bence. Eğer içinde sevgi ve merhamet varsa ilgilenmeye başlayacaktır özellikle sizinle. Uyku konusuda tamamen sizinle alakalı siz mutsuz ve huzursuz iken bebeğin sakın akışında devam etmesini beklemeyin. Bende yazdiklarinizi birebir yaşadım. Eve hapsolmak kolay degil.

Merhaba, bende de öyledi son 1 aya kadar, bebeğim 10 aylık, herşeyle ben ilgileniyorum,eşim tabikide yardımcı olmaya çalışıyor ev işler ile ve çocukla da güzel vakit geçiriyor müsait olunca, herkesin durumu farklı ama bence de en iyisi eşinizle konuşun, ben anca öyle rahatladım 9 ay sonra, her şey açık açık nasıl hissediyorsunuz anlatın, anlamıyorlar öbür türlü :))