Lohusa Depresyonu

2 aylık oğlum var hala depresyonum devam ediyor. Annem ve kayınvalidem sanki çocuğumu benden alacaklarmış gibi hissediyorum bu yüzden de onlardan destek istemiyorum eşim bir yere kadar yardım edebiliyor bende haliyle çok yoruluyorum. Eşim bebeğimizin ağlamasına sürekli “ oğlum neden ağlıyorsun çok saçma ağlaman” gibi tatlı tatlı konuşmalar yapıyor ama bana çok dokunuyor çünkü sanki anneliğimi eksik yapıyormuşum sanki yetersizmişim gibi geliyor. Kayınvalidem geçen gün “ torunuma güzel baktığın için teşekkür ederim” dedi. Güzel bir şey gibi duruyor ama ben çok sinirlendim çünkü o benim oğlum o teşekkür edemez ben ona teşekkür edebilirim yardımı için diye düşündüm bayadır sürekli kafamda dönüp duruyor bu konu. Yakında işe başlayacağım ve annemle kayınvalidem bakabilirler çocuğa ama hiç istemiyorum kayınvalidem sürekli ek gıda hakkında tarif kaydediyormuş ama ben asla onlara bırakmak istemiyorum. Hem hemşirelik hem de diyetisyenlik lisans mezunuyum o yüzdende hem ek gıdanın önemini neler yapılmalı neler yanlış biliyorum hem de çocuk bakımını biliyorum o yüzden de işime çok karışılmasını sevmiyorum bu da onları biraz dışarı itmeme neden oluyor. Anneme laf edebiliyorum ama kayınvalideme edemiyorum etsem bile dikkat etmeyeceğini kendi bildiğini yapacağını düşünüyorum kv temizlik hastası ve ben oğlumun kafasında yoğurt olana kadar besinleri tanımasını istiyorum kendi elleriyle yesin istiyorum bunu nasıl yapıcam bilmiyorum. Artık çocuğu kaçırmaya başladığımı farkettim aslında hiç kötü biri değil bana da yardımcı olmak istiyor ama durduramıyorum kendimi bir kaç kez oğlumu nasıl yetiştireceği ile ilgili konuşmalar yaptı ve bu sürekli aklımda içimi buraya döktüm biraz uzun bir yazı oldu.