İç Dökme

Lohusalık bazen korkunç. İnsanlar bazen acımasız. Eşler bazen seni şaşırtır. Kendin bile bazen kendine yabancı gelirsin. Hayat bazen hep zor :) doğum sonrası bunların tümü bir araya geliyor. Uykusuzluk, sana muhtaç bi can, aynaya baktığında gördüğün yabancı, sürekli konuşan karışan işe yaramaz insanlar toplanıyor ve bu sürece bide anormal olan kadınmış gibi Lohusa depresyonu adını veriyolar sorun sende gibi hissettiriyolar. İlk 1 ay kadar çok zor. Çocuğunun kaşından gözünden tut ağlama sesine kadar kafanda kurduğun düşünceleri sesli dile getiremezsin. Sesli söylemek şöyle dursun içinden geçirdiğin için bile suçlu hissedersin. Süreç sadece seni yorar. Sonra yaklaşık 1 ay kadar sonra alışmaya başlarsın. Kokusuna alışırsın uyanmaya alışırsın mümkünse emzirmeye alışırsın. Sonra bi bakarsın o kuru kalabalık, eş ve hatta iç sesin bile susmuş sadece bebeğinin mırıldanmalarından aldığın keyif kalmış. Hangi gece sabaha kavuşmuyor. Hangi acı dinmiyor. İnan çok zorlasada bu süreçte geçiyor ve sonunda sana kalan diğerlerinden hep acı olsa da bundan kalan yoğun aşk oluyor. Şu an hissetmeyebilirsin içgüdüsel psikolojisine girip suçlu hissetme ama geçecek inan. Yalnız hissetmelerin, yetersiz hissetmelerin, sevgisiz hissetmelerin hepsi için kendine ve bebeğine bi kaç ay zaman ver her şey düzelecek. Su akar yolunu bulur güzelim hiç bişey yapamasan eğlenceli videolar izle modunu yükselt gerisi hallolacak söz ❤️

Bebeğim 16 aylık oldu ve bazen doğum yaptığım günden bugüne baktığımda ben bu süreçleri nasıl atlatabilmişim diyorum… çok zor ve çok iyi anlıyorum. Sadece şunu söyleyebilirim, geçecek ❤️

Yanlız değilsin senin gibi hisseden milyonlarca kadın var bu senin sorunun değil bu geçici bir biyolojik süreç herkesin yaşadığı bazen dış etkenler ile şekil değiştiren bir süreç inan gecmiycek gibi geliyor ama geçiyor belki bir psikolojik destek alarak daha da erken kurtula bilirsin

Unutma biz kendimiz isteyince çocugu dünyaya getirdik zannediyoruz halbuki o çocuk seni seçti doğacaktı kaderin de bu vardı ve Allah onu sana hediye etti.

Çocuğun sana sadece sütüne değil sevgine Şefkatine senin iyi olmana ihtiyacı var.
Ailenle de konuş açıl herkese anlat anlattıkça geçsin harika bir annesin ♥️

Doğurduğumuz günden itibaren kendi benliğimizi bir kenara bırakıp başka bir canlı için gece gündüz mücadele ediyoruz hayatta kalabilsin diye. Ama kendini yok sayabilmek o kadar zor ki. O uyumuyor ama sen uykudan bayılıyorsun kendi ihtiyacını görmezden gelmek zorundasın. Yardımın yoksa o acıkıyor kendin aç bile olsan önce onu emzirmek zorundasın. Anne olmak özellikle desteksiz anne olmak çok zormuş. Eşim elinden geldiği kadar yardım ediyor ama yetmiyor mesela çünkü bebek anneyi istiyor onda rahatlıyor. Kendimize ayıracak vaktimiz o kadar az ve sorumluluğumuz o kadar fazla ki gerçekten ilk 3 ay kafayı yememek çok zor. Zamanla sen görevlerine alışıyorsun ve onunla birlikte hayatına devam etmeyi öğreniyorsun. Üzücü olan şu ki eski hayatına asla %100 dönemiyorsun. Çünkü istediğin zaman dışarı çıkamazsın istediğin zaman uyuyamazsın vs. O sana bağlı sen de ona bağlısın. Ama bunu biz seçtik, bebeğimiz seçmedi. O yüzden ona en iyi anneyi vermek zorundayız bence. Ben uykusuz kalınca bazen yemek hazırlamaya fırsat olmayıp aç kalınca bebeğime kızmak istemiyorum beni desteksiz bırakan yakınlarıma kızıyorum. O kadar bunalıyorum ki onlar biraz yardım etse belki her şey bir nebze daha kolay olurdu hepimiz için. Allah hepimize dayanma gücü versin bebeğimiz için ❤️ ve eski neşemize kavuşmamız dileğiyle

Kendi lohusalığım yetmezmiş gibi bir de akciğer rahatsızlığım ortaya çıkmıştı o süreçte. 10 günlük bebeğimden ayrı kaldım hastane odalarında. Sütümü sağıp sağıp gönderirdim. Gerçekten yaşadıklarımız asla kolay değil. Ama sıradan da değil çok mucizevi bir durum anne olmak. Hayatımızdaki keskin bir viraj olarak görüyorum bu dönemi. Hepsi geçecek inan bana. Sadece sabır canım anne. Arkadaşın, senin yargılamayacak eşin dostun varsa anlat sıkıntılarını mutlaka. Ya da yaptığın gibi buraya dök içindekileri. Buradaki bütün anneler deneyimlerini paylaşıp yardımcı olmaya çalışacaklardır eminim.❤️

Küçüklüğünden beri anne olmak isteyen bi kadınım. İçimi karartan ne lohusalık hormonları nede bebeğimin uyumaması.. içimi karartan kocamın anlayışsızlığı benden daha çok lohusa oluşu. annesinin zorbalığı cahilliği .. bebeğime ilaç olmak için çabalamam gereken zamanda kocama boşanmak istiyorum dememek için çabalıyorum. Mutsuzum huzursuzum eşimin yanında olmak suratını görmek bile beni üzüyor. Annemin babamın yanında olmak istiyorum ona da benim annem gelmemeliyse onlarda gelmesin beraber hallederiz cevabını alıyorum ve aynı gece lohusalar yalnız bırakılmaz denmesine rağmen tüm gece bebeğimle yalnız kalıyorum. Bir kolumda bebeğim emerken diğer kolumla yatak açmaya , su doldurmaya çalışıyorum. Bilmem anlatabiliyor muyum zaten eşim evdeykende yalnızım fiziki olarakta yalnız kalmak istiyorum.

Sevgili Sinem,
Emin ol seni anlayan ve seninle aynı şeyleri hisseden hissetmiş olan onlarca insan var burada da dışarıda da. Yani yaşadığın şey çok normal. Bebegim dogdugunda günlerce tuvalete girip hüngür hüngür ağladım. Kendimi bir yerlerden atasım geldi oğlum ne yapar diye düşündüm. Ama zamanla bu hisler azaldı ve yok oldu. Bebegin ilk zamanlardaki zorlukları da başka bir hal aldı, alıştım, alıştık birbirimize. Anneligi çok romantize etmek istemiyorum elbette çok güzel ama çok da zor. İnsanın kendinden vazgeçme hali kolay degil. Hissettiklerin geçecek, kendini daha iyi hissetmeye başlayacaksın. Bazen yine düşeceksin belki ama kalkman kolaylaşacak. Korkma. Hepimiz bu yollardan geçtik, her şey normal, her şey yoluna girecek ♥️

Görünce içimi dökebileceğim için mutlu olduğum başlık..
5 ay oldu çoğu zaman neden çocuk yaptım diyorum, çoğu zaman oğluma bakarken ağlayıp iyi anne olamıyorum sana diyorum, çoğu zaman uyumadığında çok ağladığında çözüm bulamadığım için kendime ve bebeğime sinirlenip söyleniyorum bazen bağırıyorum bile.. sonra iyi anne değilim diye kendime daha çok sinirleniyorum. Annelik çok zor çok külfetli. Seni senden alan bir sıfat. Beni en çok üzen bu. Ben artık eski ben değilim veda ettim anne olmadan evvelki kendime ve onu çok özlüyorum. Geçecek kelimesnden nefret ediyorum çünkü geçeceğini biliyorum ama bunu bana diyenler benimde kendimden geçtiğimi farketmiyorlar hiç. Benden gidenleri, kaybolanları.. eskisi gibi neşeli değilim pozitif değilim mutlu hissetmiyorum. Suçlu, mutsuz keyifsiz hissediyorum artık. Böyle ömür geçer mi diye hayıflanıyorum. Gerçekten böyle ömür geçer mi?

Gercekten bir zaman geliyor dunyanin en zor seyi gibi geliyor sana bagli bir minik ne yapsan icinden cikamadigin karanlik. O surec sanirim hepimizin basindan geciyor. Ama mutlaka geciyior yasadigin hicbiseyde yalniz degilsin. Ama gectiginde kendinden emin cok daha guclu bir kadin olarak benligine donuyorsun. Sabret guzel gunler yakin arkadasim 💞

Annelik delilik cidden kalbin çocuğun için atıyor artık 6 aylık anneyim çevre baskısı da yaşadım çok işime karışıldı çok yalnız kaldım çok kere aç karnına çocuğumu emzirdim beni en çok bunaltan derdimi anlayan kimsenin olmaması ve herkesin herşeyle ilgili fikri olması hemşireyim bilgi edinmek bu dönemde bu kadar kolayken bile saçma sapan yok havuç suyu ver yok ağzına limon damlat yok hurma yok şekerli su sarı tülbent bilmem ne deli saçması bi sürü şeyle uğraştım ama ben kazandım ama savaşırken çok yoruldum nolur kimse kimsenin çocuğuna karışmasın yardım etmek isterlerse bebeğe değil ev işlerine yardım etsinler ve artık emecek mi aç mı neyi var diye sorulmasın 6 aydır emziriyorum ilk 2 ay mama da kullandım 7/24 beraberim bebeğimle 1 saat bile ayrı kalmadım haftada 2-3 saat gören akraba kişileri şunu şöyle yap bunu böyle yap diyor ya diyemezsin diye çığlık atmak istiyorum sütün var mı dendiğinde yüzlerine fışkırtmak istiyorum

Bebeğim 3.5 aylık hamilelik süresince ne kadar sustuysam lohusalıkta o kadar kustum. Bebeğime negatif yaklaşmamak için kimle problemim varsa engelledim sildim hayatımdan çıkarttım. Şunu biliyorum o insanlar hayatıma bir daha asla tekrar girmeyecek çünkü oğlum benim için çok özel ve kıymetli kapının dışında kalanlar hak ettiği için oradalar özellikle kayınvalidem hak ettiği değeri sonunda aldı bence ♥️♥️♥️ hiiiiiiç dert etme güzel kalbinden öperim

Kızım bi aylık o ağlayınca bende ağlıyorum gurbetteyım ailem yok sadece eşim ve ailesi çok şükür eşim çok iyi aileside ama olmuyor tek büyütüyorum eşim işi gereği hep çalışıyor ama geliyor gidiyor bebeğe bakıyor çok şükür ama dayanamıyorum cidden pisikolojim alt üst iyi değilim tek büyütüyorum kızımı çok zoruma gidiyor gitmek istiyorum ailemin yanına ama kızım daha bi aylık lahusalıktan çıkamadım 😔