Depresyon

Evet hormonlar değişiyor sürekli uzamış lohusa depresyonu 2 yıla kadar sürebiliyor. İlk 15 gün aşırı yoğun sonra hafif bi şekilde geçirdim. Hafiflediğini sanmışım meğerse daha büyük bi fırtına öncesi sessizlikmiş :) 7. Ay gbi kendimi psikologta buldum uzunca bi sürede gittim terapilere. Şuan 21 aylık kızım daha yeni yeni atlattm diyebilirim.

Evet sayılır bir kadının doğum sonrası kendini toparlaması ve yeni hayatına uyum süreci en az iki yıl sürer🙏 Doğum ne kadar mucizevi olsa da bilinmeyen yeni bir sürece adaptasyon da bir süreç gerektirir. Bastırılan duyguların daha sonradan açığa çıkması da depresyona sebep olabilir. Ağır bir süreç yaşadığınızı düşünüyorsanız destek almaktan çekinmeyin

peki depresyonda olduğumu nasıl anlarım hamilelikten önce kafama bişey takmazdım doğumdan sonra kendimce zor şeyler yaşadım ve hep sustum lohusa olan bendim ama hiç öyle davranılmadı ve şimdi kimseyle konuşmak istemiyorum hiç bişey yapmak istemiyorum iştahım yok yemek yemek bile istemiyorum oğlum zor bi çocuk emzik emmiyor ve hep beni emzik gibi kullanıyor çevrem sen alıştırdın diyor biberon mama verseydin sana bu kadar alışmazdı diyor ama oğlum hiç emzik almadı hep öğürüyordu ve o zamanalarda da beni emzik gibi kullanıyordu herkes her şeyi çok biliyor kimse sen ne yaşıyorsun yardıma ihtiyacın var mı diye sormuyor çocuğumdan yana bi sıkıntım yok ama çevremdekiler ne yapacağımı söylüyor ya deli oluyorum kendime depresyondayım demek istemiyorum ama iyi değilim içimde hem kırgınlık hem öfke var ve bazen sinirlerime hakim olamıyorum ama kimse bu hallerimi görmüyor en yakınım bile kendimi çok yalnız hissediyorum

Yani aslında bu kabul etmesi zor bişey olmamal öyle düşünün muhtemelen 10 kadından 8 i bu yaşadıklarınızı yaşıyor (yaşadım) ve bu depresyona sokanlar ztn genelde en yakınlarımız anne- kayınvalide- komşu- eş dost vb kişiler. Akıl veren çok olur ama yardımcı olayım diyen olmaz pek, değişmez kuraldır :) ve inanın yaşadıklarınızı pek çok kişi yaşıyor. Bence bi destek almanızda fayda var 2-3 seans bile terapiye gitseniz çok faydasını görürsünüz. 7 ay kadar terapi aldım maddi olarak zorlanmaya başladığm ve daha iyi olduğumu düşündükten sonra bıraktım. Ama imkanım ve vaktim olsa inanın hayat boyu gitmeyi düşünürdüm :)

Herkesten ve herşeyden uzunca bi süre nefret ettim kendimi kapadım eve. Eve her misafir geldiğinde hüngür hüngür ağladm kimse gelmesin istemiyorum diye. Annem delirdiğimi düşünmeye başlamıştı artık başımda kitap okurdu 😁 sonra hafifler gibi oldu kızım 6 aylıkken işe döndm eyvahlar olsun bu sefer vicdan azabı insanların gereksiz yorumları soruları derken dertler derya oldu :) ben terapiye gitmemek için çok direndim kendime çok zarar verdm o süreçte psikolojşk olarak. Siz geciktirmeyin kendinizi yormayın yıpratmayın lütfen. İnanın çok normal bi çok insan yaşıyor bu durumu.

Depresyonda olduğunuzu eskiden zevk aldığınız şeyler yapmak istemiyorsanız, iştah açılması veya kapanması varsa, uyku sorunları varsa, hayattan zevk alamadığını düşünüyorsanız ve bu süreç 15 günden fazladır böyleyse depresyon sürecinden bahsedilebilir tabi ki profesyonel anlamda uygulanan depresyon ölçeklerimde daha net açığa çıkar🙏 terapiyi ertelemeden almak süreci kronikleşmeden atlatmanız açısından daha faydalı olacaktır.

Bir yerde okumuştum anne emzirdiği sürece loğusa sayılır diye, inanın çok normal biri beş buçuk aylık biri 2 yaşında ara ara karamsarlık korku çabuk sinirlenme yaşıyorum

Aaay ben 4 ay ağlayamadım oğlum ağlarken buda nimetmiş şanslısın derdim kendimi başta o kadar sıktım ki süt etkilenmesin diye aaah aaah...

Doğumun 2. Günü elimde sabah yediğim ekmek arası peynirle kendimi ağlarken buldum, akşamına kızım ağlarken eşime susturamıyorum diye ağladım en sonunda ailemenden yardım istedim bunu tek başıma atlatamayacağımı ablama hüngür hüngür ağlayarak anlattım ailem yanıma geldi geçti sandım gittiler ve ben yine başa döndüm. Çok zor bir süreç bir kadın için her şey temelden değişiyor başka bir kadın inşaa ediyorsun ve tabiki sancılı geçiyor. Sosyal bir hayatım vardı ve çalışma hayatımda dolayı evde çok fazla vakit geçirmediğimin için kendimi bi an kapana kısılmış gibi hissettim. Talepkar olun yardım isteyin ve gerekirse kendiniz için bencil olun. Her şeyden önemli olan sizin iyi olmanız ve iyi hissetmeniz. Nasıl kendinizi iyi hissettiğinizi bulun ve o konuda ısrarcı olun. Bebeğim 3 aylık oldu ve ben evde yanlız başıma blki 2. 3 kere kaldım ya ailemi çağırdım ya ablama gittim hergün kendimi sıkan şeylerden uzak kaldım.